Efe
New member
Bir Akşamın Sessizliğinde Başlayan Hikâyem
Merhaba forumdaşlar,
Bu akşam elimde bir fincan kahveyle, kalbimde biraz sızı biraz huzurla yazıyorum. Uzun zamandır içimde biriken bir hikâyeyi, belki de hepimizin bir köşesinden tanıdığı bir duyguyu sizlerle paylaşmak istedim. “İlaç istemi nedir?” diye başlayan bir cümle, nasıl olur da insanın kalbine kadar işleyen bir hikâyeye dönüşür, birlikte görelim.
Bir Kadın, Bir Adam ve Sessiz Bir Oda
Hastanenin nöbet odasında sessizlik vardı. Dışarıda yağmurun cama vuran ritmi, içerideki kalp atışlarını bastıracak kadar güçlüydü. Elif, bilgisayarın başında, yorgun gözlerle ekrana bakıyordu. Önünde dolup taşan “ilaç istem” listesi, bitmeyen bir nehir gibi akıyordu. Her satır, bir hayatın, bir umudun, bir iyileşme isteğinin izini taşıyordu.
Elif, o satırlara sadece ilaç isimleri olarak değil, “nefes almayı kolaylaştıracak bir umut” gibi bakardı. Her satırın arkasında bir anne, bir baba, bir çocuk, bir korku… bir dua vardı.
Tam o sırada kapı aralandı, içeri Murat girdi. Beyaz önlüğüyle, alnındaki ter damlalarıyla sanki dış dünyanın karmaşasını içeri taşımış gibiydi.
— “Elif, sistem yine kilitlenmiş. Eczane onayları gecikiyor. İlaç istemlerini manuel geçmek zorundayız.”
Elif başını kaldırmadan hafifçe gülümsedi.
— “Tamam, hallederiz. Sen bana ilaç isimlerini ver, ben geçeyim.”
Murat sandalyesine otururken derin bir nefes aldı. Onun için mesele basitti: bir sistem sorunu vardı, çözülmesi gerekiyordu. Mantık, plan, strateji… O hep çözüm odaklıydı.
Ama Elif için durum farklıydı. O, her satırın ardındaki kalbi hissederdi. “İlaç istemi” onun için sadece bir tıklama değildi; bazen bir annenin ağrısına derman, bazen bir çocuğun ateşini düşüren sihirli bir dokunuştu.
Bir Cümlenin İçinde Kaybolmak
Murat, gözlerini ekrana dikmiş, sıradaki isimleri dikte ederken Elif’in parmakları hızlıca klavyede geziniyordu. Ama bir noktada durdu.
“Hasta: Şermin Kaya, 42 yaşında. Durumu ağır. İlaç istem: Morfin 10 mg.”
Elif’in parmakları dondu. Çünkü Şermin Kaya, yıllar önce onun üniversite arkadaşıydı. Birlikte güldükleri, birlikte ağladıkları o yılların anıları bir anda o soğuk ekranın içinde canlanıverdi.
Kalbinin tam ortasına saplanan bir sızıyla Murat’a baktı:
— “Bu… bu isim tanıdık geldi.”
Murat, başını çevirip Elif’in yüzündeki rengi fark etti.
— “Elif, bu sadece bir istem. Duygularını karıştırma, tamam mı?”
O an Elif sustu. Evet, Murat haklıydı belki ama insan kalbi bazen haklı olmayı değil, hissetmeyi seçerdi.
Erkeklerin Stratejisi, Kadınların Kalbi
İşte tam da burada farkları belirginleşti.
Murat için “ilaç istemi” bir prosedürdü — sistemdeki düzeni sağlamak, hataları minimize etmek, eczane ile koordinasyonu kurmak.
Elif içinse “ilaç istemi” bir vicdan meselesiydi — bir hastanın gözlerindeki umudu, bir yakının çaresizliğini, bir yaşamın son sınırındaki kırılgan sessizliği hissetmekti.
Murat her zaman mantığıyla hareket ederdi; problemi tanımlar, çözümü üretir, duyguları dışarıda bırakırdı.
Elif ise kalbiyle hisseder, sistemin değil insanın nabzını dinlerdi.
İki farklı yol, ama aynı amaca çıkan iki kalp: yaşatmak.
Bir İstek, Bir Dua
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte nöbet bittiğinde Elif hâlâ sistemdeydi. Son ilaç istemini kaydederken ekranın kenarına küçük bir not düştü:
“Umarım bu ilaç işe yarar, Şermin.”
Murat odadan çıkmadan önce durdu, Elif’e baktı.
— “Elif, biliyor musun? Belki de haklısın. Biz bazen çok mekanik düşünüyoruz. Oysa bu listelerde gerçekten hayatlar var.”
Elif, gözlerini ondan ayırmadan başını salladı.
— “İlaç istemi, bazen bir tuş değil Murat. Bazen bir dua.”
O an Murat’ın içindeki stratejist susmuş, insan kalbi konuşmuştu.
Forumdaşlar, Peki Sizce?
Benim için bu hikâye sadece hastane koridorlarında geçen bir anı değil. “İlaç istemi nedir?” sorusuna verilmiş en insani cevaptı: bir yaşamın devam etmesi için atılmış bir umut imzası.
Kimi için rutin, kimi için görev, ama birileri için hayatın ta kendisi.
Siz hiç bir işi yaparken, o işin ardındaki insanı düşündünüz mü?
Bir sistemin arkasında atan kalbi, bir formun ardında dua eden birini?
Belki de hepimizin içinde bir Elif ve bir Murat var. Biri kalbimizle görmemizi ister, diğeri aklımızla çözmemizi.
Ama en güzeli, ikisini dengeleyebilmek değil mi?
Son Söz
İlaç istemi, sadece tıbbi bir işlem değildir. O, insanın yaşama tutunma arzusunun elektronik yansımasıdır. Her tıklamada bir umut, her onayda bir nefes gizlidir.
Ve bazen bir bilgisayar ekranında, bir kalp atışının yankısını duyarsınız…
Forumdaşlar, siz ne düşünüyorsunuz?
Bir gün siz de bir “istem” oluştururken ya da bir “onay” verirken kalbinizden geçenleri hatırlıyor musunuz?
Belki de asıl tedavi, birbirimizi anlamaktan geçiyordur.
Merhaba forumdaşlar,
Bu akşam elimde bir fincan kahveyle, kalbimde biraz sızı biraz huzurla yazıyorum. Uzun zamandır içimde biriken bir hikâyeyi, belki de hepimizin bir köşesinden tanıdığı bir duyguyu sizlerle paylaşmak istedim. “İlaç istemi nedir?” diye başlayan bir cümle, nasıl olur da insanın kalbine kadar işleyen bir hikâyeye dönüşür, birlikte görelim.
Bir Kadın, Bir Adam ve Sessiz Bir Oda
Hastanenin nöbet odasında sessizlik vardı. Dışarıda yağmurun cama vuran ritmi, içerideki kalp atışlarını bastıracak kadar güçlüydü. Elif, bilgisayarın başında, yorgun gözlerle ekrana bakıyordu. Önünde dolup taşan “ilaç istem” listesi, bitmeyen bir nehir gibi akıyordu. Her satır, bir hayatın, bir umudun, bir iyileşme isteğinin izini taşıyordu.
Elif, o satırlara sadece ilaç isimleri olarak değil, “nefes almayı kolaylaştıracak bir umut” gibi bakardı. Her satırın arkasında bir anne, bir baba, bir çocuk, bir korku… bir dua vardı.
Tam o sırada kapı aralandı, içeri Murat girdi. Beyaz önlüğüyle, alnındaki ter damlalarıyla sanki dış dünyanın karmaşasını içeri taşımış gibiydi.
— “Elif, sistem yine kilitlenmiş. Eczane onayları gecikiyor. İlaç istemlerini manuel geçmek zorundayız.”
Elif başını kaldırmadan hafifçe gülümsedi.
— “Tamam, hallederiz. Sen bana ilaç isimlerini ver, ben geçeyim.”
Murat sandalyesine otururken derin bir nefes aldı. Onun için mesele basitti: bir sistem sorunu vardı, çözülmesi gerekiyordu. Mantık, plan, strateji… O hep çözüm odaklıydı.
Ama Elif için durum farklıydı. O, her satırın ardındaki kalbi hissederdi. “İlaç istemi” onun için sadece bir tıklama değildi; bazen bir annenin ağrısına derman, bazen bir çocuğun ateşini düşüren sihirli bir dokunuştu.
Bir Cümlenin İçinde Kaybolmak
Murat, gözlerini ekrana dikmiş, sıradaki isimleri dikte ederken Elif’in parmakları hızlıca klavyede geziniyordu. Ama bir noktada durdu.
“Hasta: Şermin Kaya, 42 yaşında. Durumu ağır. İlaç istem: Morfin 10 mg.”
Elif’in parmakları dondu. Çünkü Şermin Kaya, yıllar önce onun üniversite arkadaşıydı. Birlikte güldükleri, birlikte ağladıkları o yılların anıları bir anda o soğuk ekranın içinde canlanıverdi.
Kalbinin tam ortasına saplanan bir sızıyla Murat’a baktı:
— “Bu… bu isim tanıdık geldi.”
Murat, başını çevirip Elif’in yüzündeki rengi fark etti.
— “Elif, bu sadece bir istem. Duygularını karıştırma, tamam mı?”
O an Elif sustu. Evet, Murat haklıydı belki ama insan kalbi bazen haklı olmayı değil, hissetmeyi seçerdi.
Erkeklerin Stratejisi, Kadınların Kalbi
İşte tam da burada farkları belirginleşti.
Murat için “ilaç istemi” bir prosedürdü — sistemdeki düzeni sağlamak, hataları minimize etmek, eczane ile koordinasyonu kurmak.
Elif içinse “ilaç istemi” bir vicdan meselesiydi — bir hastanın gözlerindeki umudu, bir yakının çaresizliğini, bir yaşamın son sınırındaki kırılgan sessizliği hissetmekti.
Murat her zaman mantığıyla hareket ederdi; problemi tanımlar, çözümü üretir, duyguları dışarıda bırakırdı.
Elif ise kalbiyle hisseder, sistemin değil insanın nabzını dinlerdi.
İki farklı yol, ama aynı amaca çıkan iki kalp: yaşatmak.
Bir İstek, Bir Dua
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte nöbet bittiğinde Elif hâlâ sistemdeydi. Son ilaç istemini kaydederken ekranın kenarına küçük bir not düştü:
“Umarım bu ilaç işe yarar, Şermin.”
Murat odadan çıkmadan önce durdu, Elif’e baktı.
— “Elif, biliyor musun? Belki de haklısın. Biz bazen çok mekanik düşünüyoruz. Oysa bu listelerde gerçekten hayatlar var.”
Elif, gözlerini ondan ayırmadan başını salladı.
— “İlaç istemi, bazen bir tuş değil Murat. Bazen bir dua.”
O an Murat’ın içindeki stratejist susmuş, insan kalbi konuşmuştu.
Forumdaşlar, Peki Sizce?
Benim için bu hikâye sadece hastane koridorlarında geçen bir anı değil. “İlaç istemi nedir?” sorusuna verilmiş en insani cevaptı: bir yaşamın devam etmesi için atılmış bir umut imzası.
Kimi için rutin, kimi için görev, ama birileri için hayatın ta kendisi.
Siz hiç bir işi yaparken, o işin ardındaki insanı düşündünüz mü?
Bir sistemin arkasında atan kalbi, bir formun ardında dua eden birini?
Belki de hepimizin içinde bir Elif ve bir Murat var. Biri kalbimizle görmemizi ister, diğeri aklımızla çözmemizi.
Ama en güzeli, ikisini dengeleyebilmek değil mi?
Son Söz
İlaç istemi, sadece tıbbi bir işlem değildir. O, insanın yaşama tutunma arzusunun elektronik yansımasıdır. Her tıklamada bir umut, her onayda bir nefes gizlidir.
Ve bazen bir bilgisayar ekranında, bir kalp atışının yankısını duyarsınız…
Forumdaşlar, siz ne düşünüyorsunuz?
Bir gün siz de bir “istem” oluştururken ya da bir “onay” verirken kalbinizden geçenleri hatırlıyor musunuz?
Belki de asıl tedavi, birbirimizi anlamaktan geçiyordur.